کاش میشد بسرایی غم هجران خودت را
دیده بر هم نهی وسر دهی آواز شبت را
کاش میشد که من هم با تو بخوانم
عقده های بارن زده چشم ترت را!
درد من وتو درد جفا نیست ، وفا است.
آوارگیم صوت حزین شهریار است
ای وای از این دل که چه خام است
ای وای بر این شب چه دراز است....
کاری از شیرین...
آن یار کز او خانه ما جای پری بود
سر تاقدمش چون پری از عیب بری بود
دل گفت فروکش کنم این شهر به بویش
بیچاره ندانست که یارش سفری بود
اوقات خوش آن بود که با دوست به سر رفت
باقی همه بی حاصلی وبی خبری بود
خوش بود لب آب وگل وسبزه ولیکن
افسوس که آن گنج روان رهگذری بود
خود را بکشد بلبل از این رشک که گل را
با باد صبا وقت سحر جلوه گری بود
تقدیم به ..........
