آن روز چند شاخه گل بنفشه زودرس را که در باغ یافته بودم چیدم وآنرا به آموزگارم هدیه کردم.
خانم سولیوان مرا به گرمی در آغوش کشید وبر کف دستم نوشت"من هلن را دوست دارم."
پرسیدم: دوست داشتن یعنی چه؟ او مرا محکم تر در آغوش فشرد وبه قلبم اشاره کرد. وگفت:((چشمه دوست داشتن وعشق در اینجاست)) !
سخنان وی مرا سخت به شگفتی انداخت چون هنوز تا چیزی را دست نمی زدم آنرا نمیشناختم.
گلهای بنفشه را بوییدم ؛ آنگاه با اشاره پرسیدم آیا عشق زیبایی گلهایند. پاسخ داد نه.
پس به سویی که دمای دلپذیر خورشید بر تنم میتابید رو کردم وپرسیدم:آیا کانون گرما ونور یعنی آفتاب عشق است. یاز پاسخ داد نه.
یکی دوروز پس از آن سرگرم حل مساله بودم وراه حل را نمی یافتم. آموزگار با انگشت چند بار به پیشانیم زد ودر دستم نوشت: بیاندیش بی درنگ دریافتم نام جریانی که در مغزم میزند "اندیشه" است.این نخستین درک من از معنی عشق بود. اینک میخواستم بیش از هر چیز در پرتو اندیشه معنای عشق را بفهمم.آن روز خورشید زیر ابرها پتهان شد. رگباری هم بارید اما سرانجام ابر ها پراکنده شدند وآفتاب رخ نمود . از آموزگار پرسیدم: آیا عشق چون پرتو آفتاب است.؟!
پاسخ داد: عشق مانند ابرهایی است که در آسمان هستند وابر را نمیتوان لمس کرد ولی باران را که حاصل آنهاست میتوان حس ولمس کرد.میدانی که گل ها وزمین تشنه چه اندازه از بارش باران ها جان میگیرند وشکوفا میشوند .عشق را هم نمیتوان لمس کرد اما شیرینی وتوانایی اثر آن را میشود درک کرد. بدون عشق زندگانی تاریک وسرد است.
خب اکنون این پرسش پیش می‌آید که عشق چیست؟
عشق تعریف نداردکلام ندارد، تنها خاطرات عشق باکلام بیان میشوند والا خود عشق کلام ندارد. بین سخن گفتن از عشق تا با خود عشق درگیر بودن فرق بسیار است؛ همان فرقی که یک شاخه نبات در قنادی با یک حبه آن در دهان ما دارد.
