سلام
الان که دارم این پست رو برا خودم و شما میزارم چند دقیقه هستش که از غروب خورشید گذشته.
من منتظرم .
منتظر اون مردی هستم که سالها از چشم های ما دور شده و دور از چشمان ما زندگی میکنه.
منتظر اون مردی که با اومدنش دنیای ما دیگه مثله الان نمیمونه.
منتظر مردی هستم که با اومدنش همه چی تغییر میکنه مردم باهم مهربون تر میشن ؛ دنیای یه جای بهتری برا زندگی میشه.
با اینکه میدونم هیچ وقت براش منتظر خوبی نبودم ولی با این وجود ازش میخوام که زودتر بیاد .
تو این ماه عزیز ، از اون عزیز میخوام که زوتر خودشو به ما نشون بده ولی باز میگم من حتی لایق انتظارشم نیستم .
تو این مدت من تو حقش خیلی خیانت کردم. با اینکه خیانت های من بعد اجتماعی زیادی نداش ولی رو خودم بیشتر تاثیر گذاشت. .
بقیه شو دیگه نمیگم چون میدونم اون خودش بهتر از من این چیزا رو میدونه.
یه شعری از استاد "آتش" به دستم رسیده که گفتم براتون بزارم .
خیلی دلم میخواد این شعر رو آقام وشما بپسندین.
منتظران رابه لب آمد نـــــــــفس منجی عالم که تویی دادرس
طفل دل از زندگی اش سیر شد مرحمتی آمدنت دیر شــــــــد
این همه در آتش غم سوخــــتن سوختن و شعلــه بر افروختن
از شرر درد نهان ســــوز ماست گوشه چشمی ز تو مارا رواست
منجی عالم که تویـــی دادرس غرق بلائیم به فریـــــــــــاد رس
باز شود تا گره از کـــــــــــــار ما میشود این زمزمه تکــــــــرار ما
""گرخبراز آمدنـــــت داشتم
دل به سر راه تو میکاشتم""
